Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας; Αν με κάποιο μαγικό τρόπο μπορούσαμε να λύσουμε μια και καλή ένα μόνο πρόβλημα ποιο θα επιλέγαμε; Την Παιδεία; Την Οικονομία; Μήπως την Ανάπτυξη;
Καταρχάς… δεν υπάρχουν μαγικά λυχνάρια και λύσεις! Κανείς δεν θα μας λύσει τα προβλήματα αν οι ίδιοι δεν σηκωθούμε από τους καναπέδες μας ή δεν διεκδικήσουμε τα αυτονόητα.
Κατά δεύτερον, κάποια στιγμή πρέπει να αντιληφθούμε πως όλα τα παραπάνω είναι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας. Πρώτα εκπαιδευόμαστε, μετά δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για οικονομία και επενδύσεις, και μετά η ανάπτυξη σιγά σιγά δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας.
Ποια είναι όμως η λύση που πρέπει να δώσουμε ενώ δημιουργούμε τις προϋποθέσεις;
Η σύνδεση των σπουδών με την αγορά εργασίας. Είτε κάνουμε λόγο για τα τεχνικά επαγγέλματα είτε για την πανεπιστημιακή μόρφωση.
Το μεγαλύτερο παράδειγμα είναι δίπλα μας ή και εμείς οι ίδιοι. Πόσοι από εμάς έχουμε συγγενείς, φίλους ή γνωστούς που έκαναν λάθος επιλογή; Που μια αστοχία στην αφετηρία της ζωής τους, τους φέρνει άδοξα στον τερματισμό του επαγγελματικού τους βίου; Που αγαπούν ή είναι καλοί στη δουλειά τους αλλά δεν έχουν δουλειά;
Οι Έλληνες είναι ένας έξυπνος λαός. Οι κάτοικοι της Β’ Πειραιά είμαστε στην πλειοψηφία μας άνθρωποι της καθημερινότητας που μπορούμε και πρέπει να αποτελέσουμε την ατμομηχανή του εργατικού δυναμικού. Οι νέοι νιώθουν πως έχουν χάσει προ πολλού το δικαίωμα να ελπίζουν.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από την περιοχή μας, που έτσι και αλλιώς όπως και κάθε περιοχή, αποτελεί μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Αυτή τη στιγμή δείχνουν να κινούνται ξανά τα ναυπηγεία στο Πέραμα, όχι κάποια ανεξέλεγκτη έκρηξη αλλά μια αξιοσημείωτη κινητικότητα που όμως πρέπει να επιβραβευτεί και κυρίως να αξιοποιηθεί… Πώς όμως θα το κάνουμε όταν πολλά επαγγέλματα που αφορούν την ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη έχουν αρχίσει να εκλείπουν;
Πρέπει να δούμε αν υπάρχουν οι κατάλληλες τεχνικές σχολές και αν όχι να τις δημιουργήσουμε. Να είναι κοντά στον χώρο εργασίας γεγονός που αυτόματα θα αναβαθμίσει και τις περιοχές όπως στην προκειμένη περίπτωση το Πέραμα. Επιβάλλεται να επενδύσουμε στον σωστό επαγγελματικό προσανατολισμό (ακόμη και από τα χρόνια του Γυμνασίου) και όχι να επιλέγουμε με μοναδικό κριτήριο τα μόρια που γράψαμε στις πανελλήνιες. Πρέπει να αντιληφθούμε πόσο ζωτικής σημασίας είναι ο θεσμός της συνεχούς εκπαίδευσης, κατάρτισης και εξέλιξης ακόμη και μέσα στις ίδιες τις επιχειρήσεις.
Οι ίδιες δυσκολίες υπάρχουν ακόμη και στα πανεπιστημιακής μόρφωσης επαγγέλματα. Διανύουμε την εποχή που θέλουμε επιστήμονες της πληροφορικής και εκεί στρέφονται μόλις το 4% των νέων. Τα σχολεία έχουν «παγώσει» εδώ και χρόνια τις προσλήψεις, αλλά οι εισαγωγές στις σχολές που σχετίζονται με τα εκπαιδευτικά επαγγέλματα γίνονται κατά χιλιάδες. Την ίδια ώρα που ο κατασκευαστικός κλάδος έχει βουλιάξει τα τμήματα αρχιτεκτονικής αυξήθηκαν κατά 20% στη διάρκεια της περιόδου 2008-2015.
Το πρόβλημα λοιπόν ξεκινά από την Πολιτεία γιατί δεν αντιλαμβάνεται τις αλλαγές των απαιτήσεων της εποχής και τελειώνει στις επιλογές μας.
Το θέμα της επαγγελματικής εκπαίδευσης των νέων και της πρόσβασής τους στην αγορά εργασίας, είναι τόσο κρίσιμης σημασίας για το παρόν όσο και το μέλλον μας. Η εκμετάλλευση του 100% του επαγγελματικά ενεργού ανθρωπίνου δυναμικού της χώρας είναι πρωταρχικός παράγοντας για την επίτευξη της επιτάχυνσης των ρυθμών ανάπτυξης και ας μη γελιόμαστε, και μεγάλου μέρους σοβαρών κοινωνικών προβλημάτων όπως η ανεργία ή το ασφαλιστικό.
Στην Ελλάδα των σχεδόν 2 εκατ. ανέργων (με το 40% αυτών στην ηλικία 16 -24 και το 30% στην ηλικία 24-35) πρέπει να δώσουμε λύση χθες. Και βασικό κομμάτι της λύσης για βιώσιμες δουλειές και πραγματική ανάπτυξη είναι η ΑΜΕΣΗ ΔΙΑΣΥΝΔΕΣΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ.
Το στοίχημα αυτό θα το κερδίσουμε!
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Κοινωνική στις 06 Ιουνίου 2019