Ως γιατρός και επαγγελματίας υγείας νιώθω ντροπή, ως Κερατσινιώτης φόβο, ως ενεργός Έλληνας πολίτης απογοήτευση και οργή για όσους έχουν στα χέρια τους τη ζωή μας και παίζουν με αυτή.
Σε μία από τις μεγαλύτερες και πιο πυκνοκατοικημένες περιφέρειες της χώρας η κατάσταση που επικρατεί στο σύστημα Υγείας είναι τουλάχιστον αποκαρδιωτική, κάνοντας τη Β’ Πειραιά να θυμίζει περισσότερο ακριτικό νησί παρά αστικό ιστό. Με περισσότερους από 300.000 εγγεγραμμένους μόνιμους κατοίκους σε Κορυδαλλό, Κερατσίνι, Νίκαια – Ρέντη, Σαλαμίνα και Πέραμα λειτουργεί μόλις ένα νοσοκομείο, το «δύσμοιρο» Κρατικό της Νίκαιας, ενώ στο πολύπαθο νησί μας μόλις ένα – σχεδόν εγκαταλελειμμένο από ανθρώπινο δυναμικό – κτίριο που το Υπουργείο Υγείας επιμένει να ονομάζει Κέντρο Υγείας.
«Η στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού αποσκοπεί στην ελαχιστοποίηση του κοινωνικού κράτους και στην επέκταση του ιδιωτικού τομέα» ανέφερε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ το 2014. Μάλιστα στην πρώτη και βασική Αρχή του τόνιζε πως «η υγεία είναι ένα κοινωνικό αγαθό και αναφαίρετο δικαίωμα όλων». Οι πολίτες της Β’ Πειραιά (και της Α’ Πειραιά και της Θεσσαλονίκης και της Κρήτης και της πιο απομακρυσμένης ή κοσμικής περιοχής της χώρας)τα 4,5 αυτά χρόνια κατάλαβε με τον χειρότερο τρόπο τι «κρύβεται» πίσω από τις Αρχές του ΣΥΡΙΖΑ. Ψέμα, κοροϊδία και αυταπάτες.
Αυτή είναι η ευκαιρία μας να μην είμαστε πια οι πολλοί του ΣΥΡΙΖΑ, άλλα οι «όλοι» του Κυριάκου Μητσοτάκη… Και όλοι μας έχουμε δικαίωμα στη δημόσια Υγεία.
Ποια είναι τα αιτήματά μας; Πρέπει να αποσυμφορηθεί το Κρατικό της Νίκαιας, το ελάχιστο να δημιουργηθεί ένα Παιδιατρικό Νοσοκομείο στην περιοχή μας, το πρώτιστο να μπει τέλος στις συνθήκες Ντροπής (και όχι Υγείας) της Σαλαμίνας.
Η Νίκαια χρειάζεται προσωπικό από χθες. Το Παιδιατρικό Νοσοκομείο θα μπορούσε να γίνει σε ήδη υπάρχουσες αναξιοποίητες μονάδες Υγείας, αλλά προϋποθέτει ηγεσία με όραμα και στόχους, όχι υπουργούς γλάστρες και υφυπουργούς τραμπούκους. Η δημιουργία κέντρου Υγείας αστικού τύπου στη Σαλαμίνα είναι ίσως η μεγαλύτερη πληγή από όλες. Μονάδα ΠΕΔΥ δεν υπάρχει, το Κέντρο Υγείας δεν έχει βασικές ειδικότητες (όπως παιδιάτρου, οφθαλμίατρου, ορθοπεδικού, ουρολόγου, δερματολόγου, χειρούργου, ενδοκρινολόγου), έχει ακτινολογικό μηχάνημα από το… 1975, μόνο ένα ασθενοφόρο, οι Σαλαμινιώτες πεθαίνουν μέσα στα ferry boat στην προσπάθεια τους να φθάσουν σε κάποιο νοσοκομείο…
Όλα αυτά τα βιώνω προσωπικά και τα ακούω στο ιατρείο μου καθημερινά από τους ασθενείς μου. Αφορμή για να τα μοιραστώ όμως στάθηκε μια συνάντηση, το βράδυ της Δευτέρας, με φίλους γιατρούς, νοσηλευτές, φαρμακοποιούς της Β’ Πειραιά. Εκεί κατάλαβα πως δεν είμαι εγώ ο αυστηρός κριτής. Ίσως μάλιστα να αντιμετωπίζω την κατάσταση και με επιείκεια. Το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό νιώθουμε ο τελευταίος τροχός της αμάξης, είμαστε η «μηχανή».
Η κοινωνία, η κρίση αλλά περισσότερο η κατάπτυστη κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα «διασωλήνωσε» την Υγεία. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε να τραβήξουν και την πρίζα.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ 14 Ιουνίου